Ένας βασιλιάς είχε δυο κόρες. Θέλοντας να διακριβώσει το μέγεθος της αγάπης τους, μια μέρα τις κάλεσε κοντά του και τους είπε: «Θέλω καθεμιά να μου δώσει μια απάντηση. Πως με αγαπάτε; Σαν τη ζάχαρη ή σαν το αλάτι;». Η μικρή κόρη χωρίς να το πολυσκεφτεί απάντησε: «Μπαμπάκα μου, σαν τη ζάχαρη σ’ αγαπώ!». Το πρόσωπο του βασιλιά έλαμψε από ικανοποίηση. Η μεγάλη, έδειχνε προβληματισμένη. Κύλησαν λεπτά και ώρες ώσπου να καταλήξει: «Πατέρα, σαν τ’ αλάτι σ’ αγαπώ».
Ο μπαμπάς- βασιλιάς τα πήρε στο κρανίο και την έδιωξε από το παλάτι. Χάθηκε. Γύριζε σε τόπους και βουνά, σε άγριες θάλασσες, σε βάρβαρες χώρες. Όμως δεν ήταν οργισμένη. Ήταν λυπημένη. Θυμόταν ακέραια τη βασιλική καταγωγή της κι ας ζούσε τόσο κάτω από τις δυνατότητές της. Ώσπου ξημέρωσε μια μέρα που έλειπε η λύπη κι άφησε χώρο για το πριγκιπόπουλο μιας ξένης χώρας, που την ερωτεύτηκε μέσα στην πείνα και τη δίψα της, με τα χέρια ματωμένα από τη σκληρή δουλειά στους αγρούς. Και κάνανε έναν περίλαμπρο βασιλικό γάμο. Μια φορά Πριγκίπισσα, για πάντα Πριγκίπισσα!
Τα παραμύθια της γιαγιάς είναι σαν το παλιωμένο κρασί. Τ’ αφήνεις στο σκοτεινό ράφι τους και ποτέ δεν ξέρεις για ποιο σοβαρό λόγο θα χρειαστεί να κατέβεις στο κελάρι, να τα βρεις, να τ’ ανοίξεις, να «πιεις» το νόημα και μετά όλος ο κόσμος να σου φαίνεται αλλιώς. Σαν παιχνίδι.
Όπως φάνηκε και στην ταλαιπωρημένη Πριγκίπισσα του παραμυθιού. Γι αυτό προσκάλεσε στον βασιλικό γάμο της και την πατρική οικογένεια. Δίνοντας ταυτόχρονα την εντολή στους μάγειρες του παλατιού να απουσιάζει παντελώς το αλάτι από τα εξαίσια εδέσματα που θα προσφέρονταν στο γαμήλιο δείπνο. Όπως κι έγινε. Όλοι κατάπιναν με συγκαταβατική ευγένεια. Πλην του βασιλιά – πατέρα της νύφης που ευθαρσώς και εν μέσω όλων των προσκεκλημένων αναφώνησε: «Μα δεν υπάρχει, επιτέλους, λίγο αλάτι;;;».
Την απάντηση ανέλαβε να δώσει η ίδια η απαστράπτουσα νύφη. «Όχι, απόψε δεν υπάρχει. Κάποτε είπα στον πατέρα μου πως τον αγαπώ σαν τ’ αλάτι και με έδιωξε από το παλάτι του».
«Παιδί μου!!! Εσύ είσαι το παιδί μου…..!». Οι τρυφερές λέξεις έβγαιναν από το στόμα του πατέρα – βασιλιά, ανάμιχτες με αναφιλητά ενοχής. Συνήθως έτσι συμβαίνει σε όλα τα “happy ends”.
To point του παραμυθιού όμως έχει ουσία. Η αγάπη δεν μπορεί να είναι πάντα γλυκιά, σύμφωνα με το στερεότυπο που έχουμε στο μυαλό μας. Ενίοτε, είναι αλμυρή προκειμένου να είναι αληθινή.
Μια νέα αφήγηση της αγάπης, η οποία θα υπερβαίνει τα κληρονομημένα στερεότυπα και τις εμπεδωμένες προκαταλήψεις, ίσως είναι η νέα αφήγηση που ψάχνει σήμερα απεγνωσμένα ο κόσμος μας. Για να βρει τον αληθινό εαυτό του και να μην κατρακυλήσει ακόμη πιο βαθιά μέσα στην ενοχική υποκρισία, η οποία είναι πάντα ολοκληρωτική, καταστροφική και μισαλλόδοξη.
Στο τέλος – τέλος , το να είσαι αληθινά ο εαυτός σου ανεξαρτήτως των συμβατικών προσδοκιών που έχουν οι άλλοι, όπως η Πριγκίπισσα του παραμυθιού, είναι ο μόνος δρόμος για μια νόστιμη ζωή που αξίζει πραγματικά να τη γευτείς. Είναι ο δρόμος για να υπάρχει αύριο. Για νέα παραμύθια, τα οποία θα συνθέτονται και θα μεταδίδονται ως δεδομένα μέσα από κβαντικούς υπολογιστές ή θα «μαγεύουν» σαν φωτεινά ολογράμματα στον ουρανό. Και μεθαύριο … ποιος ξέρει; Μπορεί να επικοινωνούνται τηλεπαθητικά. Έτσι είναι. Ο κόσμος αλλάζει. Ένα ζωντανό παραμύθι χωρίς τέλoς…
Point Z 
Reblogged στις ΣΟΥΣΑΜΙ ΑΝΟΙΞΕ.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!