Αποδεχόμενοι το θάνατο μαθαίνουμε να υμνούμε τη ζωή!

Από τη Γεωργία Κολιοπούλου*

Η ζωή φέρνει πάντα νέες προκλήσεις, εξωτερικές ή εσωτερικές. Το θέμα είναι να μην το βάζουμε κάτω και ό,τι κι αν έχουμε να αντιμετωπίσουμε…να συνεχίζουμε…τον αγώνα μας!

Να συνεχίζουμε την πορεία ανάβασης κάθε φορά βήμα βήμα! Κρατώντας το όραμα ζωντανό μπροστά μας σαν είναι τώρα, αλλά κοιτάζοντας και προσέχοντας που πατάμε…

Ένα βήμα τη φορά!

Προκλήσεις δοκιμασίες, μάχες πάντα θα υπάρχουν.

Εξωτερικές και εσωτερικές.

Όμως παρά τον κόπο και τον πόνο είναι σημαντικό να βρίσκουμε ξανά τη δύναμη να χαμογελάμε…

Τι προκαλεί τον πόνο;

Συνήθως είναι ο φόβος της απώλειας…

Κάτι που φοβόμαστε πως κινδυνεύει να χαθεί… να μην είναι πια ίδιο…να πεθάνει…

Και αυτός ο φόβος αντανακλά σε κάθε τι στη ζωή μας…

Αντανακλά…

Στην εργασία μας με όλη την αβεβαιότητα των καιρών.

Στην οικογένεια σε εποχές κρίσης σε όλα τα επιπεδα όπου αναζητούμε να δημιουργησουμε νέους ρόλους νέες ισορροπίες, όταν όλα γύρω καταρρέουν.

Στις πιο προσωπικές σχέσεις όπου η εποχή της υπερεπικοινωνίας δεν αφήνει χώρο και χρόνο για ουσιαστκή επικοινωνία μαζί με όλες τις ανασφάλειες που γεννά το ράγισμα της εμπιστοσύνης….σε μια εποχή όπου όλα σερβίρονται εύκολα και γρήγορα…από e food… εως e sex…

Στις φιλίες όπου επίσης μπαίνουμε στον πειρασμό να αναζητούμε e friends,οπαδούς, ακόλουθους για να καλύψουμε την απουσία των φίλων που κάποτε έχουμε κλάψει και γελάσει μαζί…και μας λείπουν…

Το κενό που δημιουργεί η απομάκρυνση από την αληθινή ζωή. Όπου σταδιακά κλεινόμαστε στον εαυτό μας και απομακρυνόμαστε από την ουσιαστική επαφή από την αλήθεια.

Σε αυτή την εποχή φόβου ακόμα και για τη ζωή και για την ελευθερία κλονίζονται γερά τα θεμέλια της ύπαρξης μας. Κι όσο δεν τολμάμε να μιλήσουμε, να επικοινωνήσουμε… κλονίζονται οι αξίες, τα ιδανικά κι η ανασφάλεια απλώνεται σε όλα τα πεδία της ζωής μας…

Στην εργασία μας, στην οικογένεια μας, στην συντροφικότητα, στις φιλίες και επεκτείνεται… επεκτείνεται… σε κάθε τι με το οποίο σχετιζόμαστε…

Μας οδηγεί να αναρωτηθούμε και για μια ακόμη φορά να ξεκινήσουμε το ταξίδι της ψυχής προς την αναζήτηση της ταυτότητάς μας, ποιοι είμαστε αληθινά…

Να αναλογιστούμε τι είναι αληθινό και τι ψεύτικο από όλα όσα καθρεφτίζουν την καθημερινότητα μας, στη ζωή μας.

Να στοχαστούμε για την εργασία και τα ενδιαφέροντά μας.

Να στοχαστούμε για τους αγαπημένους μας και τις σχέσεις μας.

Να ενδυναμώσουμε τα θεμέλια και τις αξίες που οικοδομούν και ενώνουν την οικογένειά μας.

Να μπορούμε να αφήσουμε πίσω ό,τι δεν είναι αληθινό, ό,τι δεν συμβαδίζει με αυτό που τώρα συνειδητοποιούμε ότι θέλουμε να είμαστε, αυτό που είμαστε εν δυνάμει και περιμένει να γεννηθεί.

Να αφήσουμε πίσω ότι μας χωρίζει και να δούμε τι μας ενώνει.

Να μπορούμε να κοιτάξουμε ξανά και ξανά στα μάτια τον σύντροφό μας με αγάπη, να επιτρέψουμε το άγγιγμά του να αγγίξει την ψυχή μας.

Αν και στα δικά του μάτια καθρεφτίζεται η αγάπη, αν μας επιτρέψει κι εκείνος να αγγίξουμε την ψυχή του, η ενέργεια μας μετουσιώνεται…αρχίζουμε ο ένας να τροφοδοτεί τον άλλο προς την έκφραση του αληθινού εαυτού.

Εκεί δεν υπάρχει φόβος, δεν υπάρχει ανασφάλεια, δεν υπάρχει αμφιβολία, υπάρχει μόνο αγάπη.

Αλλά αυτό δεν θα γίνει μόνο του όσο ιδανικό και ρομαντικό ακούγεται έχει και πόνο και κόπο και θέληση και των δύο να αλλάξουμε..

Όχι ο ένας τον άλλο…αλλά καθένας μας τον εαυτό του!

Αν τα παιδιά μας μεγαλώνουν σε ένα περιβάλλον ασφάλειας, αλληλοεκτίμησης, σεβασμού και αγάπης…δεν υπάρχει μεγαλύτερο δώρο και ελπίδα για το αύριο…για τα παιδιά όλου του κόσμου.

Είναι η ευκαιρία μας μέσα από το ταξίδι στα σκοτάδια της ψυχής…να ανακαλύψουμε την αλήθεια…να δούμε τα λάθη μας και αυτά που μπορεί να κρατάμε απο παλιά σαν συνήθειες και συμπεριφορές αλλά δεν συμβαδίζουν με αυτό που είμαστε τώρα!

Να βρούμε τη θέληση και τη δύναμη, να αλλάξουμε, να γίνουμε η καλύτερη εκδοχή του εαυτού μας!

Να βρούμε την δύναμη και να αγωνιστούμε παρά τις αντιξοότητες να εκφράσουμε τον αληθινό εαυτό μας, τις ιδέες μας, τα ιδανικά, να ενώσουμε την οικογένειά μας φυσική και πνευματική.

Καθένας μας ας βρει τη δύναμη να ενωθεί πιο βαθιά με το σύντροφό του ή όσοι δεν τον έχουν βρει ακόμα, να τολμήσουν, να τον αναζητήσουν…

Να εκπληρώσουμε μέσα από την εργασία που έχουμε επιλέξει να προσφέρουμε ένα άξιο έργο…

Απογοητεύομαι για την εποχή που ζούμε, αλλά δεν σταματώ να ονειρεύομαι και να αγωνίζομαι για έναν καλύτερο κόσμο!

Πώς μπορεί να νικηθεί το χάσιμο στον κόσμο της ψεύτικης επικοινωνίας που προσπαθεί να υποκαταστήσει τις σχέσεις και τη ζωή σε έναν εικονικό κόσμο…virtual reality καταστρέφοντας και εκείνες που έχουν ακόμη διαφυλαχθεί ζωντανές;

Με υγιή επικοινωνία, με επαφή, με αλήθεια με αγάπη. Ας μην συντηρούμε μια ψεύτικη πραγματικότητα χάνοντας ότι αξίζει και είναι αληθινό!

Καλύτερα να βρεθούμε με ένα φίλο από κοντά κι ας τσακωθούμε…παρά να μιλάμε ευχάριστα αλλά ανούσια με χίλιους αγνώστους που δεν γνωρίζουμε καν αν το προσωπο που παρουσιάζουν σε αυτό τον ψεύτικο κόσμο είναι αληθινό.

Αναπόφευκτα το ψεύτικο…αργά ή γρήγορα καταρρέει…οι ψεύτικες φευγαλέες απολαύσεις και ηδονές δεν θα υποκαταστήσουν ποτέ ένα αληθινό βλέμμα, μια ανάσα, μια κραυγή, τον έρωτα το θυμό, το γέλιο και το δάκρυ. Κανένας εικονικός φίλος όσα αυτοκόλλητα ή like, κλπ κι αν σου χαρίσει δεν συγκρίνεται με το βλέμμα του αδελφικού φίλου που ξέρει όλη ή τη μισή ζωή σου, με το χτύπημα στον ώμο για να σου δώσει κουράγιο ή μια συναισθηματική γροθιά όταν πας να ξεφύγεις από αυτό που είσαι αληθινά.

Μαζί με όλες αυτές τις φιλοσοφικές και μελαγχολικές μου σκέψεις θέλω να μοιραστώ ένα μυστικό…μιας συνειδητοποίησης που μου δίνει ελπίδα…

Φίλοι μου σε αυτό τον απογοητευτικά ψεύτικο κόσμο που ζούμε…υπάρχει ελπίδα κάτι γεννιέται…Σαν μια σπίθα φωτός…μέσα στο σκοτάδι που συνεχώς μεγαλώνει…

Αργά και σταθερά ένα πνευματικό κίνημα κυοφορείται… σε παγκόσμιο επίπεδο…

Άνθρωποι που αναζητούν την αλήθεια, αναζητητές του φωτός, ερευνητές, καλλιτέχνες, αθλητές, δάσκαλοι, επιστήμονες, συγγραφείς, φοιτητές, άνεργοι, εργαζόμενοι, θεοσεβούμενοι ανεξαρτήτως θρησκείας, πιστοί και άπιστοι, άνθρωποι, όλων των φυλών, όλων των θρησκειών, φιλόσοφοι, στοχαστές, οδοιπόροι, ονειροπόλοι, ρεαλιστές…αρχίζουν να επικοινωνούν να μοιράζονται ιδέες σκέψεις αλήθειες εμπειρίες και να βάζουν το δικό τους λιθαράκι να γίνει καλύτερος ο κόσμος…

Όποιος το λέει η καρδιά του έχει μια θέση σε αυτό που κυοφορείται σαν τον σπόρο που περιμένει κρυμμένος στο χώμα μέχρι την άνοιξη όπου αποκαλύπτεται…

Αυτό το πνευματικό κίνημα μπορεί να γεννηθεί και να επιβιώσει μέσα στον ψεύτικο κόσμο, αν καθένας μας βρει και εκφράσει χωρίς φόβο αυτό που θέλει να μοιραστεί με τον κόσμο, να προσφέρει το δικό του παρών.

Εμείς μπορούμε να γίνουμε… να είμαστε η αλλαγή που ονειρευόμαστε για τον κόσμο…

Αλλά θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία!

Το κλειδί είναι αν καταφέρουμε μέσα από τις δικές μας μάχες να βγούμε φωτεινοί, ζωντανοί, δυνατοί και έχουμε μάθει κάτι σημαντικό που μπορεί να βοηθήσει κι άλλους, έχουμε χρέος να το μοιραστούμε. Το φως όταν μοιράζεται πολλαπλασιάζεται…

Ας μη φοβηθούμε να χρησιμοποιήσουμε τα μέσα εύκολης επικοινωνίας να επικοινωνήσουμε με ανθρώπους σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης που μπορεί να μας συνδέουν αξίες και ιδανικά κοινά ή όμορφα ενδιαφέροντα…κοινά οράματα… Αυτή τη στιγμή είτε κάποιοι χρειάζονται τη δική μας βοήθεια ή εμείς χρειαζόμαστε τη βοήθεια κάποιων άλλων…για να εξελιχθούμε…

Ίσως κάποιοι από τους e friends…να είναι οι παλιοί σύντροφοι…που πρέπει όταν έρθει η ώρα να καλέσουμε…ίσως με κάποιους να μπορούμε να γίνουμε πνευματικοί φίλοι, spiritual friends (αν το μεταφράζω σωστά).

Το μυστικό είναι να μπορούμε μέσα από το εσωτερικό ταξίδι…στο δρόμο της αυτογνωσίας να επιστρέψουμε ξαναγεννημένοι και πιο σοφοί…

Λέει ένα τραγουδάκι…»Ό,τι αξίζει πονάει κι είναι δύσκολο»

Εντάξει ξέρω κάποιοι θα σκεφτούν…»Δεν χρειάζεται όμως να είναι πάντα έτσι, έχουμε κι ανάγκη το ανάλαφρο το αυθόρμητο». Ναι σίγουρα…από την άλλη όμως…αυτό που έχει δύναμη να αντέξει…τις δοκιμασίες και τις προκλήσεις…σίγουρα κάτι παραπάνω αξίζει…

Είναι το μάθημα που μας διδάσκει η φύση και η ζωή μας! Μέσα σε εναλλασσόμενους κύκλους…γέννησης και θανάτου…που καθρεφτίζονται στις επιλογές μας…στις σχέσεις μας…στις ιδέες, στα συναισθήματα…στα όνειρά μας…

Πάντα η μελαγχολία του φθινοπώρου μας προετοιμάζει για τον χειμώνα.

Γνωρίζουμε τι πράξαμε και τι θερίσαμε, τώρα επαναξιολογούμε στις δεδομένες συνθήκες και με τα μέσα εργαλεία εφόδια και εμπειρία που αποκτήσαμε αποφασίζουμε τι θα σπείρουμε πως θα φροντίσουμε καλύτερα τη νέα σπορά πως θα την προφυλάξουμε στη διάρκεια του κρύου χειμώνα…για να καλοδεχτούμε την άνοιξη ως αναγέννηση μετά το θάνατο και το καλοκαίρι να θερίσουμε και να απολαύσουμε τους καρπούς των έργων μας…

Τι νικά το φόβο και όλες τις ανασφάλειες που προκαλεί;

Η αγάπη! Πάντα η αγάπη!

Η αγάπη είναι το κλειδί.

Η αγάπη θα μας δώσει πίσω τη δύναμή μας.

Η αγάπη για την αλήθεια.

Η αγάπη για την ζωή.

Η αγάπη για την αλλαγή.

Σε έναν κόσμο όπου όλα καταρρέουν ας μαζέψουμε όλο των πλούτο ηθικών αξιών, ιδανικών, αρετών που μπορούμε να σώσουμε.

Ας είναι τα υλικά για να αναδομήσουμε τον εαυτό μας και τον κόσμο μας.

Η αγάπη θα μας μας βοηθήσει να βρούμε τη δύναμη και τη σοφία να συνεχίσουμε.

Η λογική θα μας βοηθήσει να βρούμε τα εργαλεία και τα μέσα να τα καταφέρουμε.

Η εργασία και η ακούραστη δράση θα μας βοηθήσει να κάνουμε το αδύνατο δυνατό.

Ας αφήσουμε σαν τα φύλλα του φθινοπώρου…τον αέρα να παρασύρει μακριά…κάθε τι περιττό κάθε τι που βαραίνει…ας μην φοβόμαστε την αλλαγή.

Δεν πειράζει…αν θρηνήσουμε για τα χαμένα μας φύλλα…για τους θανάτους που έχουμε ζήσει…

Αποδεχόμενοι το θάνατο μαθαίνουμε από το βιβλίο της φύσης, να υμνούμε τη ζωή!

Η Δήμητρα, συμβολικά αλλά και όπως το βιώνουμε στη Μητέρα Φύση, κάθε χρόνο, θρηνεί για τον θάνατο…την αρπαγή της Περσεφόνης στον κάτω κόσμο από τον Άδη…Όμως έχει δεχθεί τη συμφωνία…αποδέχεται το θάνατο…και ελπίζει γιατί ξέρει πως θα περιμένει και όταν έρθει η άνοιξη…η κόρη θα ξαναγεννηθεί…και τότε θα περιμένει να χαρεί και να γιορτάσει ξανά…σκορπώντας γύρω αναγέννηση, χρώματα, τη χαρά της ζωής.

Καλή συνέχεια σε καθέναν για τη δική του προσωπική μάχη! Εύχομαι σε όλους άξιες μάχες και άξιες νίκες στο δρόμο προς την αναζήτηση, κατάκτηση και έκφραση του αληθινού εαυτού!

Υπομονή! Δύναμη και θέληση για αλλαγή! Αγάπη, Αγάπη, Αγάπη!

Καλό φθινόπωρο! «