Από την Εριφύλη Βογδοπούλου *
Μια μέρα πριν χρόνια, περπατούσα παρέα με έναν φίλο που έβλεπα σπάνια, ζούσε βλέπεις στο εξωτερικό. Είχα μόλις μετακομίσει στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, Εγνατία με Αγίας Σοφίας, βόρειο κέντρο θα έλεγα. Σε εκείνην την θορυβώδη περιοχή, ήταν σύνηθες κάποιοι άνθρωποι να ψάχνουν στα σκουπίδια, νομίζω συλλέγανε μεταλλικά αντικείμενα. Όταν πρωτοείδα το σκηνικό ήταν το 2016, είχα μόλις επιστρέψει από την Αγγλία όπου ζούσα, μου είχε φανεί τόσο εξωπραγματικό, σαν να ήταν σκηνή από έργο του Αλμοδοβάρ, σουρεαλιστικό, σχεδόν μπαίνανε σου λέω ολόκληροι οι άνθρωποι μέσα στους κάδους, ενίοτε άκουγα θόρυβο κι ύστερα έβλεπα το κεφάλι. Τότε είχα σοκαριστεί αληθινά…δεν είμαι σίγουρη γιατί το κάνανε…μα συνέβαινε!!!
Είχα πει κάτι στον φίλο μου, του τύπου «βρε παιδί μου, ανακατεύουν τα σκουπίδια και αναδύεται μια μυρωδιά χάλια», δεν είχα θυμό η απογοήτευση αλλά είχα μια σαφέστατη απορία (σοκ) κι ενόχληση μαζί. Βλέπεις η ικανότητα μου να μυρίζω είναι σχεδόν βιονική, ξέρω γελάς τώρα, είναι όμως αλήθεια. Οι τεχνικές αναπνοής σε διαβεβαιώνω πως αυξάνουν την αίσθηση της όσφρησης, σε σημείο που θαρρείς πως πριν τις τεχνικές, δεν είχες όσφρηση! Ο φίλος μου, μετά από λίγα λεπτά σιωπής, κοντοστάθηκε, μου απάντησε…κι η απάντηση του με έκανε να δω τον κόσμο στα ξαφνικά, με άλλα μάτια.
«Ερυφίλη, πιστεύεις πως αυτός ο άνθρωπος που μπαίνει στη μπανιέρα των σκουπιδιών, του αρέσει που το κάνει?»
Σταμάτησα να περπατάω, σαν να είχε πέσει κεραμίδα στο κεφάλι μου και εντός δευτερολέπτων διαπίστωσα (υποχρεωτικά πια) μια νέα διάσταση του σκηνικού που αντίκρισα πριν λίγο. Η συγκεκριμένη δράση, μου είχε ενοχλήσει σοβαρά την μύτη, όμως ο φίλος μου, μου αποκάλυψε πως υπήρχε και κάτι άλλο πίσω από την δράση αυτή!!
Ένας άνθρωπος, ένα υποκείμενο, μια ζωή την οποία εγώ δεν είδα καν!
Τώρα θα μου πεις, «ε και, δεν αλλάζει κάτι, πάλι βρωμάνε τα σκουπίδια στον δρόμο», μα ναι φυσικά και βρωμάνε, αλλά το θέμα έχει πια μεταβιβαστεί αλλού…Η ψυχή μου εστίασε στην ενόχληση της όσφρησης μου, άθελα της, έμεινε εκεί, η Ερυφίλη θέλει να μην μυρίζει η γειτονιά, όμως αυτή μυρίζει, μπλά μπλά μπλά. Δηλαδή κρίνω μια κατάσταση γιατί δεν κάνει tick the box της τέλειας πόλης, μιας πόλης που περπατάς και μυρίζει νυχτολούλουδο.
Επ, Ερυφίλη, έχεις ξεχάσει τον άνθρωπο!! Έναν άνθρωπο που έχει άλλες αρχές, γιατί έτσι ζει κι έτσι έμαθε να ζει, είναι πώς να σου πω, σαν να είδα ένα επίπεδο πιο βαθιά, μόλις η γνώμη του φίλου μου έφτασε ακέραιη στα αυτιά μου.
Να σου πω την αλήθεια, ντράπηκα και χάρηκα μαζί, όμως έκτοτε το βλέμμα μου άλλαξε βάθος, αντιλαμβάνομαι και τον χώρο σε ένα επίπεδο πιο ανθρώπινο, πιο λεπτοφυές, λιγότερο εγωκεντρικό τολμάω να πω. Μεταφέρθηκα από το χονδροειδές επίπεδο του Εγώ και ο εαυτός μου και η τελειότητα του αστικού μου χώρου, στο επίπεδο του εγώ κι οι γύρω μου, εγώ κι οι ζωές τους, εγώ κι όσα αγνοώ για τον άλλον που περπατάει δίπλα μου κάθε ώρα και στιγμή, και τον επικρίνω, τον προσπερνάω, σκοντάφτω επάνω του βιαστικά.
Κοίτα, το «Εγώ x Εγώ = Εγώ2» έχει μοναξιά ψυχής βαθιά παγιωμένη. Το «Εγώ κι οι άλλοι», ακόμα κι αν μένει στο επίπεδο αντίληψης, κι όχι δράσης, έχει μια σύνδεση, καθώς έχει πρόθεση να βρει μια ισορροπία. Το «Εγώ και Εσύ», έχει γλυκό ανιδιοτελή σεβασμό, ενσυναίσθηση δίχως κανένα αντάλλαγμα, μια ζεστασιά ψυχής που δεν κοστίζει, κι όχι μόνο, αλλά είναι και μεταδοτική, γυρίζει δηλαδή, κάνει βόλτες από τον έναν άνθρωπο στον συνάνθρωπο του σε κυκλική τροχιά!!
Έτσι αρχίζεις να βλέπεις τον άγνωστο συνάνθρωπο σου ως άνθρωπο κι όχι ως δράση, η οποία, είτε σε βολεύει είτε όχι. Έτσι, αν καταφέρεις να βγεις από το κουκούλι του Εγώ Χ Εγώ, αυτός ο συνάνθρωπος θα σου μαθαίνει σταδιακά, τι σημαίνει αποδοχή δίχως επίκριση. Ναι, είναι κι αυτή μια επιλογή, το ξέρεις κι έχεις αρχίσει με μίνι βηματάκια να αλλάζεις τρόπο σκέψης, να τοποθετείς τον διπλανό σου πλάι σου κι όχι πίσω σου ή εναντίον σου.
Όταν μάλιστα το κάνεις πλήρως συνειδητά, όταν δηλαδή έχεις ενσυναίσθηση για τον διπλανό σου, μέσα από την καρδιά σου, η ευαισθησία θα επιστρέψει σε εσένα και στους δικούς σου ανθρώπους, μόλις μεταβείς από το «Εγώ Χ Εγώ» στο «Εγώ + Εσύ», εκείνο το δευτερόλεπτο θα αρχίσει να κυλάει στο αίμα σου μια σταλιά ευγνωμοσύνης. Κάθε επίκριση θα σου φανεί γελοία και προς αποφυγή. Και το πιο σπουδαίο, θα νιώσεις το «μέσα» σου να μαλακώνει και να αλλάζει χρώμα!
*Η Εριφύλη Βογδοπούλου σπούδασε Αρχιτεκτονική και εργάστηκε για πολλά χρόνια στις αστικές αναπλάσεις μέχρι που έκανε ολική στροφή ζωής και φιλοσοφίας, στο «εσωτερικό πεδίο». Σήμερα είναι καταξιωμένη Yoga Instructor και εμπλουτίζει τις υπηρεσίες της με Tantra Essence Massage καθώς και με τη διοργάνωση Tantric Yoga Workshops & Retreats. Το προσωπικό μότο της: «From urban design, to body & soul reborn!». Για περισσότερες πληροφορίες εδώ
Point Z 