Πάντα υπάρχει ένα πρώτο «σημάδι» για αυτό που έρχεται να κάνει τη διαφορά. Τη διαφορά την κάνει πάντα η αλήθεια, γιατί αυτή έχει όλη τη δύναμη. Ό,τι δεν είναι αληθινό, πολύ σύντομα παύει να είναι και πραγματικό.
Για αυτό και ο κόσμος μας σήμερα είναι παγιδευμένος ανάμεσα στην ανία και τη βαρεμάρα του προβλέψιμου, το φόβο του απρόβλεπτου και την προσμονής μιας έκπληξης που ποτέ όμως δεν έρχεται, όσο δεν πιστεύουμε αρκετά για να την πυροδοτήσουμε.
Αυτή η πολύ ιδιαίτερη «ψυχολογία» κατακλύζει το εσωτερικό όλο και περισσότερων ανθρώπων. Κάτι να γίνει, κάτι να κάνουμε, αλλά δεν έχουμε σαφή εικόνα του τι είναι αυτό. Όμως αρχίζουμε να συνειδητοποιούμε την αλήθεια.
Υπάρχει μια αλήθεια; Δεν έχει ο καθένας τη δική του για να πορεύεται όπως επιθυμεί και θέλει; Αυτή δεν υποτίθεται πως είναι η μεγάλη κατάκτηση του δυτικού πολιτισμού, ο οποίος απελευθέρωσε το άτομο από τα δεσμά που το κρατούσαν όμηρο μέσα σε φανταστικές ταυτότητες που έμοιαζαν αληθινές μέχρι να καταρρεύσουν μπροστά στο «αμερικάνικο όνειρο» και τη «σεξουαλική απελευθέρωση»;
Τα ερωτήματα δεν είναι ρητορικά. Είναι πραγματικά και ουσιώδη αλλά δεν υπάρχουν έτοιμες προσυσκευασμένες απαντήσεις. Θα πέσουν από τον ουρανό; Θα προκύψουν μέσα από τη σοφία του ανθρώπινου «πλήθους»; Θα τις δώσουν οι ελίτ με τον τρόπο που εξυπηρετεί την αναπαραγωγή των προνομίων τους στο διηνεκές όπως νομίζουν;
Η πραγματικότητα του μέλλοντος είναι η αλήθεια που πιστεύουμε σήμερα. Το Κακό είναι η σύγχυση που δημιουργούν τα αναπάντητα ερωτήματα, τα οποία έχουν την εγγενή τάση να πολλαπλασιάζονται με κατακλυσμιαίο τρόπο.
Η δίψα για αλήθεια είναι ακατανίκητη. Το «σημάδι» αυτό έχει αρχίσει να φαίνεται. Η γλυκιά ηδονοθηρική και υπνωτιστική μαλθακότητα των έτοιμων απαντήσεων του «συστήματος», πείθει πλέον όλο και λιγότερους ανθρώπους. Αυτό από μόνο του ανοίγει πόρτες στη συνείδηση, προς διάφορες κατευθύνσεις. Πολλές από αυτές είναι λάθος, κάποιες επικίνδυνες, άλλες αποπροσανατολιστικές, αλλά όσοι έχουν πετύχει να δεσμευτούν εσωτερικά στην αναζήτηση της αλήθειας για την οποία αξίζει να ζήσουν και να πεθάνουν για αυτή, έχουν τις πιθανότητες με το μέρος τους για να φτάσουν στο αχαρτογράφητο μέλλον.
Παρά την περιρρέουσα δυστοπική ατμόσφαιρα, προσωπικά ανήκω σε αυτούς που πιστεύουν πως είναι μακάριοι οι πραείς, διότι αυτοί θα κληρονομήσουν τη γη. Και μπορεί να μην ακούγεται σαν σάλπισμα πολέμου κατά της αδικίας ή σαν πολιτικό μανιφέστο για κάνουμε παράδεισο τη γη, όμως τίποτα από τα δυο δεν έχουμε ανάγκη τώρα. Τα έχει ζήσει η ιστορία τόσες φορές που είναι θανατηφόρα προβλέψιμα. Αν κάτι έχουμε πραγματική ανάγκη σαν πραγματικοί άνθρωποι είναι ένα καθημερινό «εγκώμιο στην πραότητα», όρο που πρωτοδιατύπωσε ο Ιταλός φιλόσοφος Νορμπέρτο Μπόμπιο (1909 – 2004) απαντώντας στο ερώτημα «Τι να κάνουμε;». Έχουμε επαρκή γνώση και εμπειρία για να κατανοήσουμε την αλήθεια πως η πραότητα είναι βάση κάθε πολιτισμένης συνύπαρξης και κάθε δημόσιου θεσμού με πραγματική αξία για τους ανθρώπους.
Η πραότητα δεν είναι μια πολιτική αρετή. Είναι μια ανθρώπινη αρετή που έχουμε σοβαρούς λόγους να την εντάξουμε στη ζωή μας. Με το λόγο και την πράξη μας. Και μάλιστα να την εντάξουμε ως κατεξοχήν αντίπαλη πρακτική της κατεστημένης πολιτικής, η οποία στηρίζεται πάνω στην αλαζονεία, την υπεροψία και τον αυταρχισμό. Να αρχίσουμε να τη δοκιμάζουμε παντού. Στο σπίτι, στο γραφείο, στα σόσιαλ μήντια, στις σχέσεις μας με τους άλλους αλλά και στη σχέση με τον εαυτό μας κάθε πρωί που καλημερίζουμε τη φάτσα μας στον καθρέπτη. Η πραότητα δεν είναι ευγένεια που μπορεί να είναι και υποκριτική ή υστερόβουλη. Η πραότητα είναι η αυθεντική συναίσθηση της αόρατης δύναμης που έχει η αλήθεια, για αυτό και δεν φοβάται το απρόβλεπτο. Επιπλέον, η πραότητα αντιλαμβάνεται πως κάθε άνθρωπος είναι ίδιος με τον άλλο και ταυτόχρονα, ότι κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός από τον άλλο. Κι αυτό είναι το «χρυσό κλειδί» για να ανοίξει την πόρτα ο φυλακισμένος κόσμος μας και να πάει παραπέρα…
Point Z 