Blog

Το φθινόπωρο του 1923 ο Φραντς Κάφκα ζούσε στο Βερολίνο με την Ντόρα Ντιαμάντ, την τελευταία και πιο αληθινή του αγάπη. Παρά την πρόσφατη ασθένεια του Κάφκα και τα ελάχιστα χρήματα, ο Φραντς και η Ντόρα μοιράστηκαν τη χαρά και την ευτυχία που ο συγγραφέας έψαχνε σε όλη του τη ζωή.

Μια μέρα, ενώ περπατούσαν στο πάρκο, ο Κάφκα και η Ντόρα συνάντησαν ένα κοριτσάκι που έκλαιγε επειδή είχε χάσει την κούκλα του. Συγκινημένος από τη θλίψη του κοριτσιού, ο Κάφκα του είπε πως η κούκλα δεν είχε χαθεί αλλά απλώς ταξίδευε. Και για τρεις βδομάδες έγραφε γράμματα στο κορίτσι, γράμματα από την κούκλα του. Έτσι μέσω της δύναμης των ιστοριών βοήθησε την πολυαγαπημένη του φίλη να ξεπεράσει την απώλεια. Στα γράμματα αυτά αφιέρωσε χρόνο και σκέψη, όπως και στα βιβλία του.

Πολλά χρόνια αργότερα η Ντόρα διηγήθηκε αυτά τα γεγονότα στη βιογράφο του Κάφκα τη Μάρθα Ρομπέρ. Κάποιοι άνθρωποι προσπάθησαν να βρουν το κορίτσι και τα γράμματα αλλά κανείς δεν τα κατάφερε. Η ταυτότητα του κοριτσιού παραμένει άγνωστη και τα γράμματα έχουν χαθεί. Το μόνο που έχουμε είναι οι αναφορές της Ντόρας.

Η Ντόρα είπε ότι ο Κάφκα προσπαθούσε να βρει τρόπο να δώσει τέλος στην αποστολή των γραμμάτων και τελικά αποφάσισε να βάλει την κούκλα να παντρεύεται και να φτιάχνει δική της οικογένεια. Η λύση αυτή αντικατόπτριζε, πιθανότατα, την αντίληψη των κοριτσιών όσον αφορά τον κόσμο και τη δική τους θέση σ’ αυτόν, επειδή τα κορίτσια τη δεκαετία του 1920 είχαν ελάχιστες επιλογές για το μέλλον τους πέρα από τον γάμο.

Η ιστορία του Κάφκα και της κούκλας που ταξιδεύει έχει μαγέψει τη φαντασία των ανθρώπων εδώ και δεκαετίες. Θεωρούμε τον Κάφκα ζοφερό και μελαγχολικό, όπως είναι οι ιστορίες του, αλλά ξέρουμε επίσης πως ήταν γοητευτικός και παιχνιδιάρης. Ήταν ένας βαθιά συμπονετικός άνθρωπος που νοιαζόταν ειλικρινά για τους άλλους.

Ο Κάφκα πέθανε από φυματίωση τον Ιούνιο του 1924, το καλοκαίρι που ακολούθησε τη σύντομη περίοδο ευτυχίας του που έζησε με την Ντόρα στο Βερολίνο. Τα γραπτά του συνεχίζουν να ζουν όπως και αυτή η ιστορία καλοσύνης.  

Γράφει ο Ιωάννης *

Το βιτριόλι δεν έπεσε μόνο στην Ιωάννα, έχει πέσει στα μούτρα όλων μας.

Αν δεν επανανθρωπιστεί ο άνθρωπος θα φάμε ο ένας τον άλλο.

Γράφονται εκατοντάδες σελίδες για τη βιωσιμότητα μόνο και μόνο για να σκεπάσουν την απλότητα. Βιωσιμότητα σημαίνει ο άνθρωπος να είναι ευλογία για τον άλλο άνθρωπο. Γιατί έτσι μπορεί να αποκατασταθεί και η επανασύνδεση με τη φύση, το σύμπαν και την εξέλιξη της ζωής. 

Είναι τόσο απλό που τρομάζεις με τη βλακεία όσων αδυνατούν να το κατανοήσουν, επιδιώκοντας απλώς να κλωτσάνε διαρκώς το τενεκαδάκι της ίδιας γνωστής ιστορίας. Αίμα, σπέρμα, στέμμα. Η ίδια κοινοτοπία, κάθε φορά με καινούργια λάβαρα.

Πνεύμα πουθενά. Γιατί το Πνεύμα δεν είναι εκ του κόσμου τούτου. Δεν υποτάσσεται στα εκάστοτε «κόνσεπτ» της πραγματικότητας και πνέει ελεύθερο προς την αλήθεια που απελευθερώνει: Η ζωή είναι μυστήριο.

Γι’ αυτό και τα πολιτικά αλλά και τα θρησκευτικά μανιφέστα είναι για το καλάθι των αχρήστων. Γιατί είναι ψεύτικα στην απολυτοποίηση και τον δογματισμό τους.  Και μόνο ό,τι είναι αλήθεια μένει.

Μανιφέστο για τη σημερινή κατάσταση των πραγμάτων θα μπορούσε να υπάρξει μόνο ως κάτι απολύτως παράδοξο. Μια ήσυχη αναρχία. Σαν τρυφερή καύλα. Με σιωπηλή νοημοσύνη και ισόβια ελευθερία.

Αλλά σε αυτό το όνειρο πρέπει να οδηγείς συνειδητά και  με τα φώτα ομίχλης ανοιχτά  για να γίνεις μέρος του.

*Ο Ιωάννης είναι Future Thinker, Life Enthusiast και φανταστικός χαρακτήρας.

Από τη Γεωργία Κολιοπούλου*

Μέρες με συννεφιά και μέρες με λιακάδα… Η ζωή προχωρά… Βάδιζε σταθερά! Προχώρα δυναμικά συνδέοντας όλες τις εκφράσεις της ύπαρξής σου.

Να είσαι ειλικρινής με τον εαυτό σου και με τους άλλους. Διώξε κάθε τι ψεύτικο…μέσα σου και γύρω σου. Να είσαι αυθεντική/ός..μοναδική/ός…να είσαι δίκαιή/ος…να είσαι ατρόμητη/ος…να είσαι γενναία/ος…να είσαι δημιουργική/ός… Να είσαι εσύ!

Το ταξίδι στο δρόμο της θεραπείας είναι ένα εσωτερικό ταξίδι αυτογνωσίας! Γεμάτο μάχες, ήττες και νίκες που μας βοηθούν να αποκτήσουμε βαθύτερη επίγνωση του ποιοι πραγματικά είμαστε. Έτσι μπορούμε να είμαστε αληθινά υγιείς εναρμονίζοντας τις διάφορες εκφράσεις του εαυτού…Κατακτώντας την ολιστική υγεία ως εναρμόνιση σώματος, ψυχής, νου. Μπορούμε να βιώσουμε τη χαρά και την πνευματικότητα μέσα στην καθημερινότητα. Αντιμετωπίζοντας τις δοκιμασίες και προκλήσεις…σαν ευκαιρίες να αναπτυχθούμε και να εξελιχθούμε…Με ετοιμότητα, δυναμισμό και θέληση να αλλάξουμε στον εαυτό μας πρώτα…αλλά και γύρω μας ό,τι δεν συμβαδίζει πια…με αυτό που θέλουμε να εκφράσουμε…με αυτό που είμαστε αληθινά…Σήμερα! Τώρα!

Πιστεύω και θέλω να μοιραστώ με εκείνους που έχουν ανάγκη να το ακούσουν: «Οι μεγάλες αλλαγές ξεκινούν από μικρές καθημερινές αλλαγές». Δεν είναι εύκολο. Θέλει κόπο. Θέλει χρόνο. Αλλά είναι εφικτό με την κατάλληλη υποστήριξη και βοήθεια μέχρι να δυναμώσουμε αρκετά. Μέχρι να αφυπνίσουμε τους δικούς μας μηχανισμούς αυτοίασης και έτσι δυνατοί να συνεχίσουμε το ταξίδι στον δρόμο της θεραπείας.

Ο ιατρός, ο θεραπευτής είναι ένας οδηγός, ένας δάσκαλος, ένας συνοδοιπόρος, ένας φάρος…αλλά καθένας θα βαδίσει τα δικά του βήματα. Τι περιμένεις λοιπόν; Αν δεν σε ικανοποιεί αυτό που ζεις… ξεκίνα από αυτά που εσύ ο ίδιος πρέπει να αλλάξεις.

Σήμερα! Τώρα!

Αξίζεις να ζήσεις και να εκπληρώσεις το υπέρτατο όνειρο της ψυχής σου. Nα είσαι ο εαυτός σου! Στην πιο αληθινή, πιο ουσιαστική, πιο καθαρή, έκφραση της ψυχής σου!Καλό αγώνα και καλές επιτεύξεις!

*Η Γεωργία Κολιοπούλου είναι Ολιστική Ιατρός. Περισσότερα εδώ

Από την Εριφύλη Βογδοπούλου *

Στα μαθήματα δημιουργικής γραφής πριν χρόνια, η αγαπημένη μας δασκάλα υπενθύμιζε πως τα γενικά κι αόριστα θέματα αρθρογραφίας, πρέπει να αποφεύγονται…μα κι εγώ τι να κάνω, μου αρέσουν τόσο πολύ, δεν μπορώ πάντοτε να αντιστέκομαι, ενδίδω καμιά φορά!

Έτσι αποφάσισα να ακολουθήσω την συμβουλή της στο ήμισυ, βλέπεις δεν θα γράψω ένα πλήρως τεκμηριωμένο άρθρο για το θέμα της «επιφανειακής προσέγγισης» που επικρατεί στην εποχή μας, αλλά για κάτι λιγότερο ευρύ, μα πιο πρακτικό.

«Τι μπορώ να κάνω για να αλλάξω αυτήν την προσέγγιση, της επιφανειακότητας», εγώ ως Ερυφίλη, κι εσύ ως Κώστας, Μαρία,  κλπ;

Άκου τι θα κάνω, θα πάρω ως δεδομένο πως η επιφανειακή προσέγγιση στις μέρες μας έχει την τιμητική της, έτσι θα καταλάβεις και τι εννοώ. Υπάρχει παντού, στις διαπροσωπικές μας σχέσεις, δεν ρωτάμε και πολλά να μην γίνουμε αδιάκριτοι, να μην μας  παρεξηγήσουν. Στη κομμώτρια που συμφωνεί να σου κάνει ανταύγειες, ενώ ξέρει πως το μαλλί σου θα πέσει ή θα γίνει σκληρό σα κάγκελο ή στο one night stand, που δεν είναι και τίποτα το φοβερό εν τέλει, σιγά μια φορά έγινε, δεν θα ασχοληθείς, λες στον εαυτό σου, κι όμως σε απασχολεί και το γιατί το έκανες και τι εξέλιξη θα έχει…

Έτσι η ζωή προχωράει και δεχόμαστε αυτήν την απρόσωπη προσέγγιση ως δεδομένο, μια προσέγγιση που είναι ελάχιστα ανθρώπινη,  μιας και αυτό που εξυπηρετεί είναι το κέρδος, όλα τα άλλα έρχονται μετά και ταλαιπωρημένα. Δεν ξέρω αν η παραπάνω περιγραφή σου θυμίζει μια στερεοτυπική κοινωνική πεποίθηση αλλά ναι, αυτό ακριβώς είναι. Έχει γίνει τρόπος ζωής, η πλειονότητα έτσι φέρεται και δεν αντιδράει / αλλάζει κάτι, σχεδόν κανένας, και παρόλο που αυτή η προσέγγιση μας αφήνει ίσως με μια αίσθηση κενότητας και δεν μας συνδέει με την καρδιά μας, την ακολουθούμε πιστά, σαν να μην έχουμε άλλη επιλογή, εν μέρει δεν έχουμε καθώς αυτές οι πεποιθήσεις/συμπεριφορές λειτουργούν μέσα σας υποσυνείδητα. Δεν έχουμε επιλογή, μόνον αν δεν έχουμε επίγνωση του τι μας συμβαίνει, μόλις το αντιληφθούμε συνειδητά, έχει μετακινηθεί η πληροφορία από το υποσυνείδητο στο συνειδητό και… τσουπ εκεί,  ναι, μπορείς να παρέμβεις, με σταθερή αλλά σίγουρη επιτυχία.

Εγώ είμαι εδώ για να σου δώσω μια πιθανή λύση, για το πώς να δράσεις και να αλλάξεις σιγά σιγά την δική σου επιφανειακή προσέγγιση κι έτσι να νιώσεις πιο ανθρώπινα, πιο συνδεδεμένος με τους γύρω σου, πιο ζωντανός και γεμάτος.

Θα ξεκινήσω από την σχέση της επιφανειακότητας με την επικοινωνία. Η δεύτερη σεκοντάρει την πρώτη, συνέχεια όμως ασταμάτητα. Έτσι κατανοείς πως για να αμφισβητηθεί η πρώτη, πρέπει η δεύτερη να γίνει στην εντέλεια, σε σημείο που να μην αφήνει κενά, τίποτα ούτε ένα χιλιοστό χώρο. Πρέπει ο απέναντι σου να καταλάβει πως αρνείσαι να ζεις επιφανειακά και ζητάς να πάρεις και να δώσεις, μαλακά και γλυκά, μέσω της ανθρώπινης επικοινωνίας (σας) περαιτέρω κουβέντα, αλληλεπίδραση, προσοχή, ενδιαφέρον. Πρόσεξε, δεν ζητάς το κάτι επιπλέον γιατί είσαι αχόρταγος κι αδιάκριτος αλλά γιατί το άλλο μοντέλο (της επιφανειακότητας) όχι μόνο δεν σε αγγίζει, αλλά σε κάνει να νιώθεις πιο ρομπότ παρά άνθρωπος κι εσύ θέλεις να νιώθεις με την καρδιά σου,  ενεργό μέρος του ανθρώπινου κοινωνικού συνόλου, είναι μια ανάγκη πανανθρώπινη πίστεψε με δεν είσαι καθόλου παράξενος.

Άρα με την εις άτοπον απαγωγή, αν θέλεις να αφορίσεις την επιφανειακή προσέγγιση, οφείλεις να μπεις πιο μέσα, πιο βαθιά, πιο υποδόρια, αυτό χρειάζεσαι κι αυτό θα επικοινωνείς στον συνάνθρωπο σου, μεθοδικά και συνειδητά!!!

Άσε με να σε βοηθήσω, ανακεφαλαιώνοντας!

Κατάλαβε πως δρας επιφανειακά γιατί ακολουθείς την «γενική γραμμή της επιφανειακής προσέγγισης» κι είσαι κι αγχωμένος. Εδώ δίνω κι ανάλογο παράδειγμα για να μην έχεις καμιά αμφιβολία.

Φαντάσου, είναι Δευτέρα πρωί και πας στην εφορία, χρειάζεσαι απεγνωσμένα και άμεσα ένα χαρτί, χθες, όχι απλά τώρα. Μέσα στη βιασύνη μιλάς απότομα στην υπάλληλο, η οποία πίνει καφέ καθώς σε εξυπηρετεί και δέχεται την αρνητική σου ενέργεια φουλ. Σενάριο 1. Δεν κάνεις τη δουλειά σου γιατί λείπει ο αρμόδιος…σενάριο 2. Παίρνεις τρείς βαθιές αναπνοές πριν προσεγγίσεις το κισέ και συνειδητοποιείς πως έχεις άγχος αλλά αν δεν το σωπάσεις λίγο δεν θα κάνεις την δουλειά σου. Ευγενικά την χαιρετάς και της εξηγείς με ειλικρίνεια κι ανάγκη ενσυναίσθησης την…βιασύνη σου! Καλεί τον αρμόδιο κι επιστρέφεις στη λογίστρια με το χαρτί που της έλειπε.

«Λέξη κλειδί είναι το ΤΩΡΑ. Φέρσου σαν να είναι ο απέναντι σου άνθρωπος, όχι υπολογιστής, συνδέσου με τη πρόθεση σου αλλά και με τον συνάνθρωπο σου, άκουσε τον προσεκτικά, δώσε του την δυνατότητα να ταυτιστεί μαζί σου, να σε καταλάβει, είσαι κι εσύ άνθρωπος, θα σε νιώσει».

Βέβαια, αυτή είναι η αρχική θεωρία, γιατί στην πράξη οφείλω να σου πω πως είναι σχεδόν αδύνατον να ζεις έτσι συνέχεια, θα τρελαθείς, δεν γίνεται. Υπάρχει όμως λύση, αν θέλεις αληθινά κάτι να αλλάξει. Μπορείς να το εφαρμόσεις σε μικρό βαθμό μεθοδικά, ξεκινάς με τους πολύ κοντινούς σου ανθρώπους, για αρχή και σιγά σιγά όταν βρεις τα πατήματα σου, θα διευρυνθείς και προς τα έξω, στην καθημερινότητα σου κι εκτός του κλειστού σου κύκλου.

Όταν αρχίσεις να νιώθεις την σύνδεση θα εκπλαγείς από την διαπίστωση τούτη, πόση ανάγκη έχει ο κόσμος μας από σύνδεση ανθρώπινη, καρδιάς, σου λέω θα σου δίνει τόση δύναμη αυτή η προσέγγιση που δεν θα ξαναπάς στη παλιά της επιφανειακότητας, εκτός κι αν σου ξεφύγει!! Μάλιστα ξέρεις αν τα βρεις με τον εαυτό σου σε αυτό το νέο πλαίσιο, κι αφήσεις το άνοιγμα καρδιάς να συμβεί, δε θα μπορείς να κάνεις αλλιώς, δε γίνεται να νιώθεις βαθιά τον εαυτό σου και τον συνάνθρωπο σου, και να έχεις μια διάχυτη αδιαφορία να σε κατακλύζει (επιφανειακή προσέγγιση), είναι οξύμωρο. Βλέπεις αυτή η αυτοφροντίδα, η αυτοπεποίθηση κι αγάπη για το μέσα σου αλλά και για τον συνάνθρωπο σου, θέλει αλήθειες, όχι στερεότυπα, θα καταλάβεις τι εννοώ μόλις ξεκινήσεις να το κάνεις, θα νιώσεις ηρεμία, σύνδεση, μαγεία στην καθημερινότητα σου.

Είμαστε όλοι συνδεδεμένοι, αυτή είναι η πραγματικότητα, όλα τα άλλα είναι μια στερεοτυπική ψευδαίσθηση.

*Η Εριφύλη Βογδοπούλου σπούδασε Αρχιτεκτονική και εργάστηκε για πολλά χρόνια στις αστικές αναπλάσεις μέχρι που έκανε ολική στροφή ζωής και φιλοσοφίας, στο «εσωτερικό πεδίο». Σήμερα είναι καταξιωμένη Yoga Instructor και εμπλουτίζει τις υπηρεσίες της με Tantra Essence Massage καθώς και με τη διοργάνωση Tantric Yoga Workshops & Retreats. Το προσωπικό μότο της: «From urban design, to body & soul reborn!». Για περισσότερες πληροφορίες εδώ

Τι είναι το κλιματικό άγχος;

Το κλιματικό άγχος είναι η ανησυχία, η απογοήτευση, η θλίψη, ακόμα κι ο θυμός που προκαλεί η κλιματική κρίση και η συνεχιζόμενη αποτυχία των κυβερνήσεών μας να ανταποκριθούν όπως χρειάζεται.

Οι νέοι αισθάνονται προδομένοι απ’ τους ηγέτες και φοβούνται για το μέλλον. Αυτά τα συναισθήματα είναι δυσάρεστα και δύσκολα — όμως είναι μια απόλυτα φυσιολογική και υγιής αντίδραση απέναντι στην καταστροφή του φυσικού κόσμου και την πολιτική αδράνεια.

Το θέμα δεν είναι να «αντιμετωπίσουμε» ή να «λύσουμε» αυτό το άγχος, αλλά να μάθουμε να το αναγνωρίζουμε και να ζούμε μ’ αυτό, ώστε να συμμετέχουμε στον αγώνα ενάντια στην κλιματική κρίση απαιτώντας έκτακτα μέτρα απ΄ τις κυβερνήσεις μας, χωρίς να βυθιστούμε στην απόγνωση ή την άρνηση.

Αυτό το άγχος συχνά προέρχεται απ’ τη βαθιά, ειλικρινή αγάπη μας για τη φύση και τον πλανήτη. Πώς να μην αγχωνόμαστε; Το πρόβλημα δεν είναι τα συναισθήματά μας αλλά η πραγματικότητα της κρίσης, σε συνδυασμό με την πολιτική αποτυχία.

«Μεγάλωσα με τον φόβο ότι θα πνιγώ μέσα στο ίδιο μου το δωμάτιο» λέει η  Mitzi Tan, 23 χρόνων από τις  Φιλιππίνες στο πλαίσιο παγκόσμιας έρευνας του Avaaz. Μερικά χαρακτηριστικά δεδομένα που προέκυψαν είναι τα ακόλουθα.

Σχεδόν οι μισοί νέοι και νέες παγκοσμίως (45%) δηλώνουν πως το κλιματικό άγχος επηρεάζει την καθημερινότητά τους: το πώς παίζουν, τρώνε, μελετούν και κοιμούνται.

Περισσότεροι από 7 στους 10 πιστεύουν πως «το μέλλον είναι τρομακτικό» — μάλιστα στην Πορτογαλία το ποσοστό φτάνει το 81% και στις Φιλιππίνες το 92%.

Το 58% δήλωσε πως οι κυβερνήσεις «πρόδωσαν εμένα και/ή τις επόμενες γενιές», ενώ το 64% δήλωσε πως οι κυβερνήσεις δεν κάνουν αρκετά για να αποφύγουν μια κλιματική καταστροφή.

Σχεδόν 4 στους 10 νέους (39%) δήλωσαν πως πλέον διστάζουν να κάνουν παιδιά.

Τα αποτελέσματα αυτά είναι τρομακτικά, και σύμφωνα με ψυχολόγους το κλιματικό άγχος δεν επηρεάζει μόνο τα παιδιά, αλλά όλες τις ηλικίες, παντού.

Τι μπορούμε να κάνουμε για το κλιματικό άγχος;

Αν το κλιματικό άγχος είναι μια υγιής, φυσική αντίδραση, τότε πώς μπορούμε να ζήσουμε με αυτό; Εδώ είναι κάποιες συμβουλές απ’ το Climate Psychology Alliance (Ένωση Κλιματικής Ψυχολογίας) που μπορούν να βοηθήσουν:

• Να θυμάσαι πως δεν είσαι μόνη/μόνος. Πολλοί άνθρωποι ανησυχούν όσο εσύ — ίσως απλά δεν το εκφράζουν.
• Μίλα για την κλιματική αλλαγή, ειδικά όμως για τα συναισθήματα που δημιουργεί σε σένα και σε άλλους. Άκου το πώς νιώθουν οι νέοι και πάρε τα συναισθήματά τους στα σοβαρά. Εξήγησέ τους πως αυτά που νιώθουν έχουν νόημα και σημαίνουν πως είναι άτομα που νοιάζονται. Η λύπη κι η απογοήτευση είναι φυσιολογικές αντιδράσεις, έτσι όπως είναι τώρα τα πράγματα.
• Να ξέρεις πως δεν εξαρτάται μόνο από εσένα. Ένα άτομο από μόνο του δεν μπορεί να κάνει και πολλά. Ναι, η ατομική δράση ΕΧΕΙ αντίκτυπο, αλλά η κλιματική κρίση είναι συλλογική ευθύνη. Στήριξε τους νέους για να αναλάβουν δράση, όσο μικρός κι αν σου φαίνεται ο αντίκτυπος.
• Κάνε ό,τι μπορείς για να φροντίσεις τον εαυτό σου σωματικά και συναισθηματικά. Ακούγεται προφανές, αλλά η φροντίδα των βασικών αναγκών μας μπορεί να βοηθήσει να μείνουμε δυνατοί και προσγειωμένοι.
• Το να περνάς χρόνο στη φύση μπορεί να βοηθήσει. Άσε τον εαυτό σου να απολαύσει την ομορφιά της. Η αγάπη μας για τη φύση έχει τη δύναμη να εμπνέει τον αγώνα μας για την προστασία του πλανήτη.

Ζούμε σε μια πραγματικά κρίσιμη περίοδο. Είμαστε αντιμέτωποι με μια απ’ τις μεγαλύτερες απειλές για τον πλανήτη στην ιστορία της ανθρωπότητας — και ίσως είμαστε η τελευταία γενιά που μπορεί να τον σώσει. Μπορούμε ακόμα να αποφύγουμε τα χειρότερα και να επιτρέψουμε στη φύση να αναγεννηθεί. Μπορεί να φοβόμαστε και να πονάμε, όμως τέτοιες κρίσεις έχουν τη δύναμη να φανερώσουν τον καλύτερό μας εαυτό: γεμίζοντάς μας δημιουργικότητα, έμπνευση και ενσυναίσθηση για τον εαυτό μας και τους άλλους. Είναι πηγή ελπίδας για ριζική αλλαγή — μια ελπίδα που βασίζεται στην πραγματικότητα, που όμως είναι αποφασιστική, επίμονη και συμπονετική. Ακριβώς ό,τι χρειάζεται ο κόσμος τώρα.

O πιο εύκολος τρόπος είναι να ρίχνεις ένα ανάθεμα, έναν αφορισμό και να καθαρίζεις. Όχι με το πρόβλημα αλλά με την «εικόνα» που θέλεις να δείχνεις, κι ας είναι στην πραγματικότητα μια οφθαλμαπάτη.

Τα πρόσφατα επεισόδια στα ΕΠΑΛ της Σταυρούπολης και του Ευόσμου αποδεικνύουν πως το πρόβλημα του Νεοναζισμού στη χώρα μας είναι πλέον «συστημικό». Δεν είναι δέκα φιγούρες του υποκόσμου και 500.000 ηλίθιοι που «αγοράζουν» μια εναλλακτική αφήγηση για τα πράγματα, απόλυτα ταυτισμένη με την ωμότητα και το έγκλημα. Το πρόβλημα είναι «συστημικό» γιατί αυτή η αφήγηση κερδίζει καρδιές νέων παιδιών.

Στα μάτια των παιδιών αυτών,  η φιλελεύθερη δημοκρατία είναι κληρονομική ολιγαρχία. Παιδιά βιαίως φτωχοποποιημένων γονιών,  χωρίς την ελπίδα πως θα γυρίσει ο τροχός αφού το «ματσάκι» είναι στημένο και η «άνοδος» στην επάνω κατηγορία δεν κερδίζεται πλέον με τη δημόσια εκπαίδευση, όπως γινόταν σε όλη τη μεταπολεμική ιστορία της χώρας. 

Μέσα στην οικονομία της γνώσης και την κοινωνία της πληροφορίας, η δημόσια εκπαίδευση απαξιώνεται συστηματικά, αντανακλώντας την ηθελημένη αδυναμία του κράτους να έχει προτεραιότητες  για το κοινό καλό. Οπότε υπάρχει για να υπακούει στις πολυεθνικές, να διασώζει τράπεζες με δημόσιο χρήμα, να αγοράζει φρεγάτες και να πολλαπλασιάζει ακατάπαυστα την ισχύ των δυνάμεων καταστολής.  

Στη φύση και στην κοινωνία δεν υπάρχουν κενά. Το κενό της δημόσιας εκπαίδευσης ως διαδικασίας και μηχανισμού κοινωνικής κινητικότητας, καλύπτεται με όλο και πιο ανησυχητικούς ρυθμούς  από τη νεοναζιστική ακροδεξιά, η οποία επενδύει στην απόγνωση και στην αμάθεια, υποδεικνύοντας «εύκολους» αποδιοπομπαίους, για να χαϊδέψει τα ναρκισσιστικά τραύματα που βιώνουν αποκλεισμένοι ή ημι-αποκλεισμένοι έφηβοι. Και μόνο με το ανάθεμα η Αριστερά, η οποία θα όφειλε να είναι ανάχωμα στην εφηβική αποκτήνωση,  μοιάζει τόσο παλιά όσο έμοιαζε κάποτε ο Αυγουστίνος Καντιώτης.   

Από: ZACK LOUD