να την υπερασπιστούμε από τα σκάνδαλα και τη ρουτίνα
από τη μιζέρια και τους μίζερους
από τις προσωρινές και οριστικές
απουσίες
να υπερασπιστούμε τη χαρά σαν αρχή
να την υπερασπιστούμε από την έκπληξη και τους εφιάλτες
από τους ουδέτερους και τα νετρόνια
από τις γλυκές ατιμώσεις
και τις άσχημες διαγνώσεις
να υπερασπιστούμε τη χαρά σαν σημαία
να την υπερασπιστούμε απ’ την αστραπή και τη μελαγχολία
από τους αφελείς και τους απατεώνες
από τη ρητορεία και τις καρδιακές προσβολές
από τις επιδημίες και τις ακαδημίες
να υπερασπιστούμε τη χαρά σαν πεπρωμένο
να την υπερασπιστούμε απ’ τη φωτιά και τους πυροσβέστες
από όσους αυτοκτονούν και τους εγκληματίες
από τις διακοπές και την εξάντληση
από την υποχρέωση να είμαστε χαρούμενοι
να υπερασπιστούμε τη χαρά σαν βεβαιότητα
να την υπερασπιστούμε απ’ τη βρωμιά και την οξείδωση
από τη φημισμένη σκουριά του χρόνου
από την υγρασία και τον καιροσκοπισμό
από τους μαστροπούς και το χαμόγελο
να υπερασπιστούμε τη χαρά σαν να ‘ναι δικαίωμα
να την υπερασπιστούμε απ’ τον θεό και τον χειμώνα
από τα κεφαλαία γράμματα και από τον θάνατο
από τα επώνυμα και τα κρίματα
της τύχης
και επίσης από την ίδια τη χαρά.
*O Mario Benedetti (14 Σεπτεμβρίου 1920 – 17 Μαΐου 2009) υπήρξε Ουρουγουανός δημοσιογράφος , πεζογράφος και ποιητής. Μέλος του πνευματικού και λογοτεχνικού κινήματος Generación del 45 της Ουρουγάης. Στον ισπανόφωνο κόσμο θεωρείται μία από τις σημαντικότερες πνευματικές προσωπικότητες της Λατινικής Αμερικής του τελευταίου μισού του 20ού αιώνα.
Σεπτέμβριος 2021, μετά από δύο lockdown, εν μέσω πανδημίας και αβεβαιότητας. Χρειαζόμαστε δύναμη για να αντιμετωπίσουμε τις προκλήσεις. Αλλά από που; Κι όμως η αστείρευτη πηγή δύναμης είναι το ίδιο το σώμα μας. Όχι όμως με τον τρόπο που το μεταχειριζόμαστε συνήθως.
Ξυπνάς το πρωί, βιάζεσαι δεν έχεις χρόνο για πρωινό, θα φας μια τυρόπιτα μπροστά στον υπολογιστή, μπαίνεις στο αυτοκίνητο πας στην δουλειά, δεν είναι μακριά 5χλμ με τα πόδια, έχει απίστευτη κίνηση, αγχώνεσαι, σφίγγεσαι, το σώμα σου εκλαμβάνει αμέσως τα σήματα άγχους, τα καταχωρεί μέσα του…
Γυρνάς από τη δουλειά, κάθεσαι στον καναπέ, ανοίγεις την τηλεόραση, για λίγο, τόσο δα, μέχρι να έρθει η ώρα να πας στο γυμναστήριο. Απλώνεσαι στον καναπέ, νιώθεις αδύναμος ε μα είσαι με μια τυρόπιιτα και 3 εσπρέσσο όλη την ημέρα κι 9 ώρες στον υπολογιστή…δεν πας γυμναστήριο, ανοίγεις την efood app και παραγγέλνεις μια πίτσα, τρως αποκοιμιέσαι στον καναπέ… Έπεσε το σώμα σε λήθαργο, έκρυψε βαθιά μέσα του, στα κύτταρα του, το άγχος της ημέρας, ξέχασε πως έχει μύες και οστά που σε παρακαλάνε για σωστή τροφή και επαρκή κίνηση, φροντίδα και προσοχή, μα δεν έχει σημασία, έχεις πια γίνει ένα με τον αναπαυτικό σου καναπέ.
Μια άλλη μέρα ξεκινάει, με λιγότερη ενέργεια κι επαφή με το θαυμαστό σου σώμα.
Μήπως η στιγμή που ζούμε είναι ο σωστός χρόνος για να κάνεις μια αυτο-εκπαίδευση αισθήσεων και συναισθημάτων;
Είμαστε το σώμα μας όσο είμαστε η ψυχή και το μυαλό μας, κοινώς όλο μας το «Είναι» είναι αδιαχώριστο, δεν είναι όπως ένα κτίριο που έχει κολώνες σκεπή και πάτωμα, κι αν θέλεις βάζεις άλλο πάτωμα κι άλλη σκεπή. Είμαστε ένα. Ένα σύνολο που μεγαλώνει, ωριμάζει κι εξελίσσεται όλο μαζί, από το εμβρυακό στάδιο, δηλαδή από τον χρόνο μηδέν, είμαστε ένα με το μαγικό σώμα μας, καθ’ όλη τη διάρκεια της παραμονής μας στον πλανήτη Γη.
Aκόμα κι αν η αποδόμηση του Είναι σου, στα υποσύνολα σώμα – ψυχή – νους, είναι σύνηθες να χρησιμοποιείται σήμερα, δεν υπάρχει αμφιβολία πως αν διαγνωστεί μια δυσλειτουργία στο ένα, επηρεάζει πάντοτε και το άλλο. Το μυαλό σου δεν μπορεί να πάει στο σούπερ μάρκετ δίχως την ψυχή ή το σώμα σου, αδιαμφισβήτητη απόδειξη της άρρηκτης σύνδεσης τους. Σκέψου να έχεις έναν δυνατό πόνο, η κατάσταση αυτή γεννά πάντα συναισθήματα ανάλογα: δυσφορία, φόβο, ανησυχία, άγχος για το μέλλον. Και φυσικά συμβαίνει και το ανάποδο, όταν βιώνεις συγκεκριμένα συναισθήματα, πάντα το σώμα θα σου στείλει και συγκεκριμένες σωματικές ενδείξεις. Φθάσαμε λοιπόν στο ερώτημα «Γιατί έχουμε αφήσει απ’έξω το σώμα» ενώ είμαστε ένα σύνολο αδιαχώριστο; Και τελικά, μήπως η στιγμή που ζούμε είναι ο σωστός χρόνος για να κάνεις μια αυτο-εκπαίδευση αισθήσεων και συναισθημάτων;
Το σώμα μας πρέπει να αφυπνιστεί, να συνεργαστεί με το μυαλό, να μας ισορροπήσει και να μας δώσει τη δύναμη που χρειαζόμαστε. Η ζωή σου θα είναι πιο εύκολη, με περισσότερη απόλαυση και διαρκή αποτελεσματικότητα. ΓΙΑΤΙ; Γιατί όλο μας το Είναι, έχει την δυνατότητα να μας αυτό-θεραπεύει, γιατί η δύναμη σου είναι απεριόριστη και το σώμα σου έχει άπειρες μαγικές ιδιότητες (μαζί με το μυαλό) που μας είναι απολύτως άγνωστες. Θα αναφέρω κάποιες από αυτές, η δύναμη της πρόθεσης, του οραματισμού, η φυσική δύναμη του σώματος όταν δεν σαμποτάρεται από το συνεχές μυαλό που τρέχει ασταμάτητα κι ακούσια. Οι ικανότητες του ανθρώπου είναι άπειρες, αυτό πρέπει να το εμπεδώσεις. Άπειρες όταν έχεις επίγνωση, όταν αρχίσεις να πιστεύεις στη δύναμη σου.
Το σώμα μας έχει αντίληψη κι όταν το αγνοούμε η κρίση μας δεν μπορεί παρά να είναι ελλιπής.
Ας επιμείνω όμως στο κομμάτι του Είναι μας που έχουμε λησμονήσει! Το σώμα σου έχει μέσα του «γνώση», ξέρει να σε συμβουλέψει κάθε στιγμή. Και το κάνει, αλλά για τους παραπάνω λόγους, και φυσικά λόγω υπερβολικής δραστηριότητας του μυαλού σου, δεν παρατηρείς τις ενδείξεις που σου δίνει.
Το σώμα, μας ενδιαφέρει κι απασχολεί μόνον όταν πονάει, ή όταν θέλουμε μέσω των αισθήσεων να νιώσουμε απόλαυση, να τότε θυμόμαστε πως υπάρχει!! Κι όμως χρειάζεται και το σώμα να συνεισφέρει για να βιώσει το Είναι μας στο φουλ τη ζωή του στη Γη, χρειάζεται να έρθουμε σε πλήρη και βαθιά επαφή μαζί του για να ζήσουμε μια ζωή πιο γεμάτη, να είμαστε σε ετοιμότητα αυτό-θεραπείας.
Το σώμα μας έχει αντίληψη κι όταν το αγνοούμε η κρίση μας δεν μπορεί παρά να είναι ελλιπής. Οι ειδοποιήσεις του σώματος μας έχουν σημασία και δεν είναι ποτέ τυχαίες. Έχουμε μάθει να υπεραναλύουμε σενάρια και υποθέσεις ασταμάτητα, σκέψεις για το παρελθόν και το μέλλον, αλλά δεν έχουμε μάθει να παρατηρούμε αυτό το μαγικό εργαλείο που είμαστε, το σώμα μας. Κι όμως αυτό το εργαλείο επικοινωνεί και με έναν κόσμο άγνωστο για το συνειδητό μας, το λεγόμενο υποσυνείδητο. Το σώμα μας έχει και μνήμη και αντίληψη και τα μηνύματα που μας στέλνει αντανακλούν πληροφορίες που έχουν καταχωρηθεί εν αγνοία του συνειδητού μας, στο υποσυνείδητό μας.
Έτσι, καταλαβαίνεις πως ο συνδυασμός της συνειδητής μας σκέψης και η παρατήρηση / σεβασμός των μηνυμάτων του σώματος μας, μπορεί να απογειώσει και την υγεία μας αλλά και να μας κάνει να παίρνουμε πιο «σωστές» για εμάς, επιλογές! Ο συνδυασμός είναι μαγικός.
Κάνε το πρώτο βήμα στο μονοπάτι που ανοίγεται με την ανάγνωση αυτού του άρθρου. Ένα μονοπάτι αγάπης μέσα σου, πιο φωτεινό, με εκπλήξεις και χρώματα, που θα σε συνδέσει με το γκρίζο κομμάτι του εαυτού σου από τη μέχρι σήμερα διαδρομή σου. Ένα μονοπάτι που σε οδηγεί να βιώσεις όλη την μαγεία μέσα στο ναό του Είναι σου, το σώμα!
*Η Εριφύλη Βογδοπούλου σπούδασε Αρχιτεκτονική και εργάστηκε για πολλά χρόνια στις αστικές αναπλάσεις μέχρι που έκανε ολική στροφή ζωής και φιλοσοφίας, στο «εσωτερικό πεδίο». Σήμερα είναι καταξιωμένη Yoga Instructor και εμπλουτίζει τις υπηρεσίες της με Tantra Essence Massage καθώς και με τη διοργάνωση Tantric YogaWorkshops & Retreats. Το προσωπικό μότο της: «From urban design, to body & soul reborn!».Για περισσότερες πληροφορίες εδώ
Ένας βασιλιάς είχε δυο κόρες. Θέλοντας να διακριβώσει το μέγεθος της αγάπης τους, μια μέρα τις κάλεσε κοντά του και τους είπε: «Θέλω καθεμιά να μου δώσει μια απάντηση. Πως με αγαπάτε; Σαν τη ζάχαρη ή σαν το αλάτι;». Η μικρή κόρη χωρίς να το πολυσκεφτεί απάντησε: «Μπαμπάκα μου, σαν τη ζάχαρη σ’ αγαπώ!». Το πρόσωπο του βασιλιά έλαμψε από ικανοποίηση. Η μεγάλη, έδειχνε προβληματισμένη. Κύλησαν λεπτά και ώρες ώσπου να καταλήξει: «Πατέρα, σαν τ’ αλάτι σ’ αγαπώ».
Ο μπαμπάς- βασιλιάς τα πήρε στο κρανίο και την έδιωξε από το παλάτι. Χάθηκε. Γύριζε σε τόπους και βουνά, σε άγριες θάλασσες, σε βάρβαρες χώρες. Όμως δεν ήταν οργισμένη. Ήταν λυπημένη. Θυμόταν ακέραια τη βασιλική καταγωγή της κι ας ζούσε τόσο κάτω από τις δυνατότητές της. Ώσπου ξημέρωσε μια μέρα που έλειπε η λύπη κι άφησε χώρο για το πριγκιπόπουλο μιας ξένης χώρας, που την ερωτεύτηκε μέσα στην πείνα και τη δίψα της, με τα χέρια ματωμένα από τη σκληρή δουλειά στους αγρούς. Και κάνανε έναν περίλαμπρο βασιλικό γάμο. Μια φορά Πριγκίπισσα, για πάντα Πριγκίπισσα!
Τα παραμύθια της γιαγιάς είναι σαν το παλιωμένο κρασί. Τ’ αφήνεις στο σκοτεινό ράφι τους και ποτέ δεν ξέρεις για ποιο σοβαρό λόγο θα χρειαστεί να κατέβεις στο κελάρι, να τα βρεις, να τ’ ανοίξεις, να «πιεις» το νόημα και μετά όλος ο κόσμος να σου φαίνεται αλλιώς. Σαν παιχνίδι.
Όπως φάνηκε και στην ταλαιπωρημένη Πριγκίπισσα του παραμυθιού. Γι αυτό προσκάλεσε στον βασιλικό γάμο της και την πατρική οικογένεια. Δίνοντας ταυτόχρονα την εντολή στους μάγειρες του παλατιού να απουσιάζει παντελώς το αλάτι από τα εξαίσια εδέσματα που θα προσφέρονταν στο γαμήλιο δείπνο. Όπως κι έγινε. Όλοι κατάπιναν με συγκαταβατική ευγένεια. Πλην του βασιλιά – πατέρα της νύφης που ευθαρσώς και εν μέσω όλων των προσκεκλημένων αναφώνησε: «Μα δεν υπάρχει, επιτέλους, λίγο αλάτι;;;».
Την απάντηση ανέλαβε να δώσει η ίδια η απαστράπτουσα νύφη. «Όχι, απόψε δεν υπάρχει. Κάποτε είπα στον πατέρα μου πως τον αγαπώ σαν τ’ αλάτι και με έδιωξε από το παλάτι του».
«Παιδί μου!!! Εσύ είσαι το παιδί μου…..!». Οι τρυφερές λέξεις έβγαιναν από το στόμα του πατέρα – βασιλιά, ανάμιχτες με αναφιλητά ενοχής. Συνήθως έτσι συμβαίνει σε όλα τα “happy ends”.
To point του παραμυθιού όμως έχει ουσία. Η αγάπη δεν μπορεί να είναι πάντα γλυκιά, σύμφωνα με το στερεότυπο που έχουμε στο μυαλό μας. Ενίοτε, είναι αλμυρή προκειμένου να είναι αληθινή.
Μια νέα αφήγηση της αγάπης, η οποία θα υπερβαίνει τα κληρονομημένα στερεότυπα και τις εμπεδωμένες προκαταλήψεις, ίσως είναι η νέα αφήγηση που ψάχνει σήμερα απεγνωσμένα ο κόσμος μας. Για να βρει τον αληθινό εαυτό του και να μην κατρακυλήσει ακόμη πιο βαθιά μέσα στην ενοχική υποκρισία, η οποία είναι πάντα ολοκληρωτική, καταστροφική και μισαλλόδοξη.
Στο τέλος – τέλος , το να είσαι αληθινά ο εαυτός σου ανεξαρτήτως των συμβατικών προσδοκιών που έχουν οι άλλοι, όπως η Πριγκίπισσα του παραμυθιού, είναι ο μόνος δρόμος για μια νόστιμη ζωή που αξίζει πραγματικά να τη γευτείς. Είναι ο δρόμος για να υπάρχει αύριο. Για νέα παραμύθια, τα οποία θα συνθέτονται και θα μεταδίδονται ως δεδομένα μέσα από κβαντικούς υπολογιστές ή θα «μαγεύουν» σαν φωτεινά ολογράμματα στον ουρανό. Και μεθαύριο … ποιος ξέρει; Μπορεί να επικοινωνούνται τηλεπαθητικά. Έτσι είναι. Ο κόσμος αλλάζει. Ένα ζωντανό παραμύθι χωρίς τέλoς…
Πάμε; Αφού κι εσύ βαρέθηκες τα ίδια και τα ίδια. Όλη μέρα στην κίνηση, καθημερινότητα ίδια και απαράλλαχτη, δουλειά με τη λογική του λιγότερου κακού και ρουτίνα καναπέ. Θα πεις τώρα «μα τα οικονομικά;». Πρώτον η πρόταση είναι σούπερ οικονομική. Δεύτερον, τα οικονομικά δεν πρόκειται να φτιάξουν ούτε μέχρι τη «Δευτέρα Παρουσία», οπότε κοίτα λίγο την ουσία. Στο μόνο που μπορείς να επενδύσεις είναι οι αναμνήσεις και είναι το πιο σημαντικό αφού αυτές δεν μπορείς να στις πάρει κανένας.
Το «Σεντούκι της γιαγιάς» που παίρνει όμορφες πρωτοβουλίες και κάνει διάφορα ξεχωριστά events για επαφή με τη φύση και την ελληνική γαστρονομική παράδοση, ρίχνει την ιδέα. Από κει κι έπειτα, «όσοι πιστοί, όσοι ζεστοί», που λέει κι ο ποιητής, φτιάξτε το σάκο σας.
Κυριακή 26 Σεπτεμβρίου. Αμφίκλεια. Τόπος μαγικός, χτισμένη στους πρόποδες του Παρνασσού. Επίσκεψη στο Μουσείο Άρτου & Επαγγελμάτων και απολαυστικό καφεδάκι στη γραφική πλατεία της Αμφίκλειας.
Στη συνέχεια υπάρχουν δυο επιλογές και μπορεί καθένας/καθεμία ν’ ακολουθήσει αυτό που θέλει περισσότερο. Είτε περιήγηση στο χωριό της Τιθορέας με τις πολλές κρυμμένες ομορφιές της, είτε ξενάγηση στο μοναστήρι της Παναγίας της Οδηγήτριας.
Και μετά, όλοι Λειβαδιά. Με την απίστευτη δροσιά και την ακαταμάχητη τέχνη στα ψητά, με τους εξαιρετικούς παραδοσιακούς μεζέδες και τα υπέροχα γλυκά.
Ψήνεσαι;
Τιμή: 18,00 €
Η τιμή περιλαμβάνει:
Όλες τις μεταφορές με κλιματιζόμενο πούλμαν
Συνοδό εκδρομής
Ξενάγηση στη Μονή Παναγίας της Οδηγήτριας
Το εισιτήριο για την επίσκεψη στο Μουσείο Άρτου & Επαγγελμάτων 2 ευρώ.
ΔΗΛΩΣΕΙΣ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗΣ μέχρι τη Δευτέρα 20 Σεπτεμβρίου ή μέχρι τη συμπλήρωση των θέσεων (όποιο συμβεί πρώτο).
Στην ύπνωση υπάρχει μια μέθοδος που λέγεται “διασπαστική”. Υποστηρίζει πως αν ξυπνήσεις έναν άνθρωπο που είναι υπνωτισμένος κι αμέσως μετά τον ξαναυπνωτίσεις, η κατάσταση της ύπνωσης του θα είναι ακόμη βαθύτερη και ισχυρότερη.
Κάπως έτσι έγινε και με τον COVID-19. Ήρθε ξαφνικά και μας άνοιξε τα μάτια, μπροστά στη γύμνια κρατών, εταιρειών και κυβερνήσεων. Και μετά… business as usual, ύπνος βαθύς. Είτε από το ένα πλευρό , είτε από το άλλο.
Σχολείο βέβαια είναι η ίδια ζωή κι ερχόμαστε όλοι αδιάβαστοι. Δεν υπάρχει “manual” χρήσης, ούτε γίνεται καμιά πρόβα τζενεράλε. Από τη στιγμή που χτυπάει το πρώτο κουδούνι μέχρι και που θα χτυπήσει η καμπάνα του “αντίο”, αυτοσχεδιάζουμε. Συνήθως κάνουμε πως τα ξέρουμε όλα, συνήθως λέμε ό, τι πήρε τ’ αφτί μας από άλλους, βάζουμε και μπόλικες δικές μας «σάλτσες», έτσι για να φανούμε προετοιμασμένοι, αλλά τελικά γεγονός παραμένει πως είμαστε παντελώς ανυποψίαστοι για τις ερωτήσεις που μας κάνει η ζωή. Αν και ο Μπόρχες έβλεπε το σύμπαν σαν μια αχανή και δαιδαλώδη βιβλιοθήκη, σε κανένα ράφι της δεν υπάρχει το “Μεγάλο Βιβλίο των Σωστών Απαντήσεων”.
Όταν δεν έχουμε τις απαντήσεις μας πιάνει τρόμος. Αλλά μόνο όταν υποχωρεί ο τρόμος, αναδύεται το Ωραίο. Αυτό το αρχετυπικό «κλειδί» που βρίσκεται βαθιά ριζωμένο μέσα στις αφηγήσεις, τις παραδόσεις και τις πνευματικές καταθέσεις όλων των πολιτισμών, γίνεται πλέον δραματικά ζητούμενο. Τουλάχιστον για όσους/ες δεν αφέθηκαν στη σαγήνη της εκκωφαντικής λησμονιάς και διατηρούν μια εσωτερική μέριμνα για το νόημα της ύπαρξης στον κόσμο.
Η απάθεια συγκαλύπτει. Το πάθος αποκαλύπτει. Ειδικά το πάθος της διαφυγής από την κατεστημένη βλακεία που κυριαρχεί. Αλλά στην πραγματικότητα δεν έχουμε πλέον πουθενά να πάμε. Ωστόσο το να μένεις μακριά από τον κόσμο έχει νόημα τελικά όταν μένεις ουσιαστικά μέσα στον κόσμο, ανήκοντας σε αυτόν αλλά σ’ ένα άλλο εντελώς επίπεδο.
Την εμπειρία και τη χαρτογράφηση αυτού του επιπέδου βάζει σαν κεντρικό στόχο ύπαρξης το συγκεκριμένο blog, που αποτελεί μια νέα διευρυμένη προσπάθεια που έρχεται να προστεθεί στο ήδη υπάρχων podcast “Point Z”, το οποίο ολοκλήρωσε τον πρώτο κύκλο επεισοδίων του και ετοιμάζεται ο δεύτερος.
Από εδώ πλέον θα φιλοξενούνται περισσότερες φωνές, περισσότερες γνώμες, απόψεις, ερωτήματα, βιώματα. Πάντα στην κατεύθυνση να γνωρίσουμε τι μας συμβαίνει, να γνωρίσουμε τον εαυτό μας και να αναστοχαστούμε πάνω στις σχέσεις μας με τους άλλους.
Είναι προφανές πως πρέπει να σκεφτούμε και να πράξουμε αλλιώς. Όχι για να φτιάξουμε τον τέλειο κόσμο – δεν υπάρχει τέλειος κόσμος επί γης – αλλά τουλάχιστον μια κοινότητα ατομικοτήτων που θα μοιράζονται περιεχόμενο, αξίες, αυτοέκφραση και καλή πρόθεση.
Πολλοί; Λίγοι; Θα φανεί. Άνθρωποι εξακολουθούν να υπάρχουν πάντως. Σιωπηλοί ή λιγότερο σιωπηλοί τα κουτσοβολεύουν όπως και όσο μπορούν κι αν δεν βρίσκουν έμπνευση και νόημα στην τεράστια κουραδομηχανή του πλανήτη, επιμένουν να σηκώνουν το κεφάλι προς τον ουρανό. Στον ήλιο, στο φεγγάρι, στα άστρα και αναζητούν πυξίδα.
Περίπλοκη τέχνη, ελαφρώς παρωχημένη, δεν θαυμάζεται πια όπως σε άλλες εποχές. Όμως οι άνθρωποι στα δύσκολα, επιμένουν να σηκώνουν το κεφάλι ψηλά!